15 września 2016 roku zmarł nagle Rafał Lipski, jeden z nas, sąsiad, przyjaciel.
Rafał. Esteta, przede wszystkim esteta. Artysta. Lubił rzeczy piękne, a uwieczniał je w niepowtarzalny sposób. Facet jak sprężyna – wesoły, szybki, dynamiczny, energiczny. Wiecznie zajęty, ciągle w pośpiechu. Ale gdy przysiadł na chwilę, chociaż się spieszył, albo na stojaka (- Muszę lecieć, już jestem spóźniony), gadało się z nim jak z nikim.
Gotował pysznie i kochał towarzystwo: urządzał imprezy, na które przychodziła cała okolica.
Świetny kumpel. Chętnie pomagał, w dużych i małych sprawach. Robił tu na wsi sesje zdjęciowe wielu naszym gospodarstwom, żebyśmy mogli ładnie wyglądać w necie, ale nIgdy nie wziął za to grosza. Śmiał się tylko i mówił – Nie, nie, daj spokój.
Poświęcał nam swój cenny czas, którego nigdy mu nie wystarczało.
Miły, serdeczny, ciepły człowiek. Kochaliśmy go. Po prostu nie dało się go nie lubić.
Właściwie ciągle do nas nie dociera, że naprawdę zniknął z naszego życia.
Bardzo nam Ciebie brak, Rafał. Pamiętamy Cię – widzimy – kochamy. Trzymaj się.
Dobrej Drogi do Światła
Gdy alei zaczęli grozić żelaźni drwale, ludzie owinęli drzewa białymi płótnami (Całun Warmiński) i ocalili je.
Za trzecim razem na spotkanie drwali wyszedł tańczący i śpiewający las ludzi-drzew, przybyły na pomoc Enty ze Szwajcarii, Rumunii, Niemiec (Karnawał Drzew) i znów drwale odeszli z niczym.
Andrzej Sulima-Suryn (ur. 7 listopada 1952, zm. 6 maja 1998) wiązał się z Warmią i Mazurami. Przemierzał lasy i polne drogi Mazur i Warmii. Był jednym z tych, którzy swoją obecnością i twórczym duchem ochrzcili okolice Węgajt, Jonkowa i Pupek. Przyczynił się do zagnieżdżenia Teatru Wiejskiego „Węgajty” właśnie w tych stronach. Symboliczny wyraz dał temu 4 września 1999 roku, podczas dnia poświęconego pamięci poety, Wacław Sobaszek, przebierając się za Suryna, tzn. założył kapelusz, oblekł kostium i wyjął zza pieca kostur zmarłego przyjaciela; był on wędrownikiem, więc miał kilka domów: rodzinny w Krzyżu Wielkopolskim, u benedyktynów w tynieckim klasztorze – przyjaźnił się z ojcem Adamem Kozłowskim, któremu dedykował wiersz „Tyniec”:
